Powrócił dzień 670

---

Czy pamiętasz ten bal,
Gdym cię porwał ze sal
Tylko księżyc oglądał nas.

Słodko skrzypiec ten dźwięk,
Głusząc w sercu mem lęk
Nad nami milion gwiazd.

W walca taki tchnął czar,
Z biciem serca się zrósł,
Szał ustami z twych piłem ust.

Na pieszczotach różowy przyłapał nas świt
Na mej piersi ukryłaś swój wstyd.

To był najdroższy dzień
Pieszczot twych i drżeń
Zgaszony głosem dawnych ech,
Że miłość kryje grzech.

Życie było snem,
Dziś dopiero wiem,
W ślad za szczęściem płynie cień,
Może jeszcze przyjdzie dzień.

Minął szereg już lat,
Młodość więdnie, jak kwiat,
Więc daremną tęsknotę zgaś.

Lecz gdy skrzypce brzmią znów
Wstaje echo twych słów
Zaklęte w starą baśń.

Niech złudzenie, czy sen
Da wspomnienie tych chwil
O miłości znów powiedz mi.

Niby czary, gorącą łzę szczęścia spod rzęs
Tylko rozkosz miłości ma sens.

Powrócił jasny dzień,
Pieszczot twych i drżeń
Rozbrzmiewa znów mój dawny śmiech,
Że miłość to nie grzech.

Jedna chwila, wiem,
Żyję tylko snem,
Szczęścia dziś nie mąci cień
I powrócił jasny dzień.

Uff, nie dziwię się, że nikt się nie garnął do przepisania tekstu. Włast przy tym to Parnas.

Włast wcale nie był złym warsztatowo tekściarzem, podobnie, jak Waszyński nie był złym reżyserem. To, że obaj działali, jak to się dzisiaj mawia, "pod publiczkę", nie sprawia, że nie mieli czasem wręcz przebłysków geniuszu - w tym temacie polecam np. wspaniałego "Dybuka" z 37 roku lub, trochę z innej beczki, slowfoxa "A ja cię kochać nie przestanę"(wyk. Aston) z bardzo udanymi, zabawnymi słowami Baumrittera.
Oczywiście nie ma to większego związku z niniejszą piosenką, ale kto powiedział, że SM nie może być również forum dyskusyjnym 🙂

Nie wspominając już o tym, że to właśnie dzięki wkładowi reżysersko-organizacyjnemu Własta przedwojenna Warszawa mogła poszczycić się wystawną rewią z prawdziwego zdarzenia (a'la Paris 😉 ). Może się to komuś nie podobać (zwłaszcza jeśli stawia się osiągnięcia QPQ wyżej od działalności Morskiego Oka), ale taka jest prawda.

Chodzi mi po prostu o to, żeby nie używać bez przerwy nazwiska Własta jako obelgi, synonimu najgorszej możliwej szmiry i bezguścia, bo w/w na pewno na to nie zasługuje.
Poza tym widzimy na przykładzie takiego Friedwalda, że nawet "komercyjny" Włast nie był na samym dnie ówczesnego piosenkopisarstwa.

Mój komentarz wcale nie uwłaczał Włastowi, a że miał rymy do przewidzenia, to inna sprawa. Za to teksty miały swój poziom, do dziś wpadają w ucho razem z melodią, czego nie da rady powiedzieć o teraźniejszych "przebojach".